Księstwo Ziębickie
aa
a
Granica św. Jana powstała na przełomie XIII i XIV w. jako granica ówczesnego księstwa biskupiego. Oznakowano ją przy pomocy granitowych słupów. Na ich bokach wyryto napis TMI / SCI / IOHIS (łac. Granica / Świętego / Jana), pastorał – atrybut władzy biskupiej oraz ukośny krzyż – symbol granicy stosowany już w starożytności.
Księstwo biskupie powstało w 1198 r., kiedy to opolski książę Jarosław został biskupem wrocławskim. Przekazał on w testamencie część swego księstwa – ziemię nyską – biskupom z Wrocławia. W latach 80. XIII w. rozgorzał spór między biskupem Tomaszem II a księciem wrocławskim Henrykiem IV Probusem, dotyczący ziem zajętych przez Kościół. W 1287 r. doszło do ugody, na mocy której biskup Tomasz II otrzymał dla siebie i swoich następców przywilej niezależności od władzy książęcej. W czerwcu 1290 r. książę Henryk IV Probus udzielił biskupstwu wrocławskiemu przywileju, zgodnie z którym biskupi mogli tytułować się książętami. Oznakowano wówczas ziemie księstwa biskupiego słupami granicznymi, a linię graniczną nazwano od imienia patrona diecezji wrocławskiej Granicą św. Jana Chrzciciela.
Księstwo biskupie przetrwało na tych ziemiach do 1810 r. – do czasu, gdy król Prus Fryderyk Wilhelm III wydał akt sekularyzacji dóbr kościelnych na Śląsku.